Mozart – Strauss – Prokofiev

Programma:

• W.A. Mozart: Symfonie nr. 35 in D 'Haffner‘
• R. Strauss: Hoboconcerto in D, TrV 292
• S. Prokofiev: Symfonie op. 25 in D 'De Klassieke'

In 1776 voltooide de toen twintigjarige Mozart (1756-1791) zijn Haffner Serenade. Het werd een opgewekt muziekstuk voor blazers dat uitgevoerd werd ter gelegenheid van het huwelijk van Marie Elizabeth Haffner met Franz Xavier Spath. Toen niet veel later Sigmund Haffner, een handelaar uit Salzburg, zijn adellijke titel in ontvangst mocht nemen, werd opnieuw een beroep op Mozart gedaan, die – zij het onder lichte dwang van zijn vader – de opdracht aannam en zijn Haffner Serenade bewerkte. Uiteindelijk kwam de Haffner Symfonie (1782) tot stand. In de symfonie primeren de blazers, hoewel ook de strijkers bij momenten, en vooral in de lyrische passages, de overhand durven te nemen. Het werk bestaat uit vier delen: Allegro, Andante, Menuet en (een bijzonder snel) Presto.

Het Hoboconcerto in D (1945) van Richard Strauss (1864-1949) kwam tot stand vlak na de tweede Wereldoorlog. Heel opmerkelijk, gezien de tijdsgeest waarin het werk geschreven werd, is het luchtige karakter van het concerto en de quasi romantische hobopartij die in al zijn sereniteit boven de kleine orkestbezetting uitkomt. Voor Strauss, toen tachtig jaar, zou het een van zijn laatste werken worden. Dit doorgecomponeerde concerto kwam er op vraag van John de Lancie, voor de oorlog eerste hobo in het Pittsburgh Symphony Orchestra, tijdens de oorlog soldaat in het Amerikaanse leger.

Van iets vroegere datum is de Klassieke Symfonie op. 25 (1917) van Sergey Prokofiev (1891-1953) die, zoals de titel doet vermoeden, een rechtstreeks verwijzing wil zijn naar de klassieke componisten Mozart en Haydn. Het was de eerste symfonie van Prokofiev; hij zou er later nog zes componeren. Zelf wilde Prokofiev de symfonie niet het label ‘neoclassicistisch’ meegeven, hoewel de klassieke invloeden niet te miskennen zijn. Ook wat de bezetting betreft zien we hier niet het uitgebreide symfonische orkest, maar een bescheiden formatie van twee fluiten, twee hobo’s, twee klarinetten, twee fagotten, twee hoorns, twee trompetten, pauken en strijkers. Toch weet Prokofiev er – vooral in de manier waarop toonsoorten elkaar afwisselen – zijn geheel eigen stempel op te drukken.