Requiem van een zon

Bachelorproef Drama

Antje en Emil verhalen in “Requiem van een zon” over het melancholische verlangen naar een totale eenwording met alles wat niet-mens lijkt te zijn, iets dat buiten hen ligt. 

We moeten het beter verwoorden:
De beperkingen van taal zijn de beperkingen van de wereld 
En als ik spreek, beperk ik de wereld, en dus beëindig ik het. 
Hierna zullen er geen vragen zijn.
Nee! Antwoorden.

De beeldende voorstelling bezingt de stadia van een dodenmars van een zon waarin het begin het eindstadium vormt. Een zon, twee personen, het einde van een pier, een verlaten kerk en duiven zetten de beleving boven een narratief centraal. 
Twee personages voelen de dreigende zon in hun nek branden, het wachten tot vertrek is voorbij. Wat als de persoonlijke onmacht zo groot wordt, dat nihilisme het antwoord is op tevergeefse verlangens? 
Een uitnodiging om als publiek een omslag te maken in een theatrale ruimte die traditioneel gezien de mens als middelpunt der dingen plaatst. 

Alles heeft ervoor gezorgd dat dit nu gaat gebeuren
Dat zij er niet meer zullen zijn
Of willen zijn
Er is geen enkele stilte zo voelbaar
als die stilte voor het einde van een zon